خبر هرمزگان- نقد و نظر- عیسی جنگانی نامی شناخته شده در هنرهای تجسمی هرمزگان و به طور خاص نقاشی استان است.
نزدیک به سه دهه فعالیت هنری، آموزش ده ها هنرجو، برگزاری بیش از ۲۰ نمایشگاه فردی و جمعی به همراه حُسن رفتار و خوش خلقی و تواضع و ادب در برابر همگان، از جنگانی هنرمندی قابل احترام با تاثیرگذاری محلی غیرقابل انکار ساخته است.
اما جدیدترین نمایشگاه این هنرمند که از ۱۶ تیر در هتل همای بندرعباس آغاز شده و تا ۲۶ تیر ادامه خواهد داشت به لحاظ اجرا ، محتوی و حواشی دیگر آن، تصویر نقش بسته از جنگانی بر بوم ذهن کسانی که وی را می شناسند، مبهم و مخدوش کرده است.
گویی هنرمند لحظه ای غفلت کرده باشد و کودکی از سر شیطنت یا بازیگوشی، قلم موی چند رنگ را بر این بوم ذهنی پاشیده باشد.
اگر از انتخاب هتل هما برای برگزاری نمایشگاه و عدم سنخیت آن با خون جاری در شخصیت و آثار جنگانی بگذریم، چشم پوشی از حاشیه های روز افتتاح چندان آسان نخواهد بود.
دعوتنامه های چیده شده روی میز ورودی به اسم مدیرکل فرهنگ و ارشاد استان و البته بدون امضای وی و پیوند خوردن بیش از حد مراسم افتتاح نمایشگاه یک هنرمند نقاش که در آثارش اسطوره ها و افسانه ها را نقش می زند با حضور یک نماینده مجلس و چهره شناخته شده سیاسی تا جایی که مدعووین حدود یکساعت و نیم برای ورود وی و افتتاح نمایشگاه معطل بمانند اولین جنگ ذهنی بود که جنگانی و دست اندرکاران نمایشگاهش در ذهن ایجاد کردند.
تعریف و تمجیدهای بسیار مبالغه آمیز عیسای نقاش از این نماینده نیز تابلوی غیرمنتظره دیگری بود که پیش از آثار آویخته بر دیوار، به نمایش گذاشته شد.
یکی از دست اندرکاران اصلی نمایشگاه وقتی در جمعی دوستانه درین باره مورد پرسش قرار گرفت، از نقش پررنگ آقای نماینده در تامین هزینه های برگزاری نمایشگاه یاد کرد تا تداعی کننده عبارت عذر بدتر از گناه باشد.
اگر از شعارهای استقلال هنرمند و عزت نفس و نرفتن زیر بیرق سیاسیون بگذریم، از منظر اقتصادی نیز ایجاد چنین دِینی منطقی نیست.
نمایشگاهی با حدود ۳۰ تابلو که قیمت هر اثر در آن از ۱۵۰ میلیون تومان شروع می شود و به ۸۵۰ میلیون تومان ختم می شود به راحتی می تواند با فروش فقط یک تابلو رقمی بسیار بیش از هزینه های برگزاری و مواد اولیه آثار را نصیب نقاش و برگزارکنندگان نمایشگاهش کند.
از سوی دیگر و در نگاه اول شاید مرد سیاسی و نماینده اسپانسر، برنده تبلیغاتی این نمایشگاه باشد اما غفلت در گرفتن عکس یادگاری با تابلوی ۶۰۰ میلیون تومانی چهره ابراهیم منصفی نیز با شعار هرمزگان بیدار و عقبه سیاسی شناخته شده از این نماینده نمی خواند و چه بسا به پایگاه بزرگ تر وی در محلات فقیرنشین شهر لطمه وارد کند.
به نظر می رسد صفر تا صد این نمایشگاه پوست خربزه ای است که از طرف دوستان دوجانبه همزمان زیرپای هنرمند نقاش و مرد سیاسی استان انداخته شده و لیزخوردن هر دو نیز مدیون این دوستان دوجانبه است.
مجموعه این شرایط، شائبه های دیگری را نیز به وجود می آورد که شاید برگزارکنندگان به دنبال نوعی مشروعیت بخشی به نمایشگاه برای فروش آثار به خریداران خاص با پول های عمومی یا خصوصی و به قیمت هایی بی سابقه در تاریخ هنر هرمزگان هستند.
به هر حال نمایشگاهی که ارزش مجموع آثار آن به بیش از ۵ میلیارد تومان می رسد بسیار وسوسه انگیز است و فروش تابلوهایش آن هم در هرمزگان کار هر کسی نیست و ارتباطات و رایزنی ها و لابی گری های خاص خودش را می طلبد و بسیار امیدوارکننده خواهد بود که از این نمد کلاهی هم برای هنرمند بافته شود و به جای آن کلاه مادی و معنوی دیگری به سرش نرود و ناخواسته در بازی هایی که احتمال و شائبه زد و بند دارند وارد نشود.
اما همه اینها باعث نمی شود تا ارزش تلاش های جنگانی در ترسیم اسطوره ها و افسانه ها بر بوم ها دیده نشود.
از این منظر هر یک از این ۳۰تابلو را می توان از منظری دیگر یک اثر رسانه ای دانست.
وقتی مخاطب نمایشگاه از نقاش درباره اسطوره های راه یافته به اثر یا نویسنده و هنرمند و موزیسین روی هر تابلو می پرسد، عیسی با صبر و حوصله ای بی نظیر پاسخ می دهد و بخشی از تاریخ و‌فرهنگ و‌هنر و افسانه ها و اسطوره ها و قصه های دیارش را با شوق و ذوق بازگو می کند.
اینجاست که نفس عیسای هرمزگان جن و پری های استان را زنده می کند و این ارزشمندترین بخش زندگی نمایشگاهی و غیر نمایشگاهی جنگانی است.
اما نباید فراموش کرد علاوه بر حدود سه دهه تلاش قابل تقدیر، مرد نقاش برای همین معرفی، در چنین نمایشگاهی، بهایی گزاف پرداخته است.
هرچند اظهار بی اطلاعی هنرمندی که باید شاخک حساس اجتماع خود باشد از مناسبات نسیاسی و تجاری جاری عذر بدتر از گناه است اما گناه کسانی که در تمام سال های گذشته وی را به مرحله پرداخت چنین بهایی رساندند نیز کم نیست....